Ależ mnie rozbawiły Twoje rysunki - oczywiście w sensie baaaaardzo pozytywnym - rozczulające i słodkie zarazem ;)
No to tak - generalnie chyba wszystko bym zjadła, oprócz (i tu się ze soba nie różnimy;) - kminku - fuuuuj!
Kluchy, pizza, mięcho - apetyczne!
A ten drink na Apres Ski - mmmm, już widzę siebie sączącą go po śnieżnym szaleństwie...:)))

Stapasz po cienkim lodzie, piszac o wloskiej kuchni a poludniowy tyrol jakby nie patrzec jest jednak wloski, ja sie zawsze czegos przyczepie :) Po pierwsze jaki te ocet do bialej kapusty: winny aesli tak to z jakiego wina bialego czy czerwonego a moze chodzi o ocet jablkowy albo balsamiczny(chociaz watpie) We Wloszech to wazna kwestia nie mozna sobie nalac pierszego z lepszego octu. Pa drugie nie ma rodzajow maccheroni, bo maccheroni to rodzaj pasty. No i zupelnie nie rozumiem dlaczego wszyscy mysla ze prawdziwa wloska pizza musi byc cienka i chrupiaca, to nie prawda jest tez pizza na grubym i pulchnym spodzie i wlosi tez taka lubia. Najwazniejsze zeby nie dodawac do niej kechupu i innych sosow. Ogolnie pizza nie powinna byc mocno pomidorowa i nie powinna byc za mocno zasypana dodatkami oraz wszystkie szynki, salami, boczki itd. dodaje sie po upieczeniu. Knödel to po polsku po prostu knedle.
To tyle na temat czepiania sie.
Ja tez nie przepadam za kminkiem i anyzem gdyby do mnie trafil taki talerz surowki to niestety wrocil by do kuchni a ja poprosilabym o surowke bez kminku. Nastepnym razem kiedy bedziesz we Wloszech mozesz zapomniec o swojej fobi robienia zdjec jedzeniu, dla wlochow to bedzie najlepszy komplement jesli uwiecznisz ich pizze lub kazde inne danie.
W Itali jedzenie jest swiete, najwazniejsze nikt sie nie orazi za fotografowanie talerza w restauracji. Mysle, ze tak samo jest w Sudtirol. Wlochy to najlepszy kraj do wyleczenia tej fobi:) Rysunki powalajace. Najbardziej spodobal mi sie hugo, musze znalezc syrop z czarnego bzu. Mam tylko pytanie to chodzi o syrop z owocow czy z kwiatow czarnego bzu, bo ten ostatni to chyba widzialam w Migros.

Gratuluje pomyslu, swietnie wybrnelas z sytuacji:) Rozumiem Twoja niechec do fotografowania jedzenia, tez mi sie to kojarzy z co najmniej japonskim turysta w Europie. Ja sama, wbrew temu ile zdjec zarla prezentuje, rzadko wyciagam aparat! Co do tyrolskiego jedzenia, tak pieknie tutaj zaprezentowanego, mysle ze polubilam bym mieszkanie gdzies blisko :) A co z tym kminkiem bylo nie tak? Kminek jest mniam mniam.

Hahah dzieki, smialam sie niesamowicie, gdy Philipp probowal rozszyfrowac moje obrazki i smialam sie sama z siebie, jak widzialam gotowe "dzielo" ;)) no z kminkiem jest to nie tak, ze jest i to w prawie kazdej potrawie! Mialam koszmar na Slowacji, a tutaj byla po prostu powtorka, nie spodziewalam sie tego w ogole. Spodobaloby Ci sie na pewno ;)
Kasia niezalogowana

He he, fajne obrazki! Ja też nie fotografuję jedzenia poza domem. Dla mnie to takie selfie/słitfocia, jakby nie patrzeć. Może kiedyś zmienię zdanie. Na razie uczę się fotografować jedzenie mojego autorstwa. Największy mankament jest takie, że gotowanie zabiera wtedy 2 razy więcej czasu a aparat się przegrzewa.
Do kminku po latach się przyzwyczaiłam, ale do anyżu chyba mi się nie uda. Tymczasem u mnie niestety jest on w zdecydowanej przewadze... Z kolei Hugo preferuję w wersji bezalkoholowej - i w zimie i w lecie. Oczywiście woda gazowana jest wtedy niezbędna. Niestety syrop z bzu w Holandii też nie istnieje, muszę sobie importować.

A jeszcze mam ciekawe wspomnienia odnośnie tych pyz, czy jak ja je nazywam knedli. Podobne są w moim byłym Heimacie, czyli Szwabii. Kiedyś byłam z dużą grupą w szwarcwaldzkim hotelu. Zamawiając posiłki podaliśmy liczbę wegetarian. No i przychodzimy na kolację a tam danie wegetariańskie: knedle z boczkiem, dokładnie takie jak narysowałaś. I obsługa była bardzo zdziwiona protestami: przecież boczek to żadne mięso!

Świetne rysunki! Podziwiam inwencję artystyczną, a jednocześnie postanawiam, że Południowego Tyrolu nie odwiedzę, bo kminek i anyż to zestaw mojego kulinarnego koszmaru... Ah, i golonka, mięcho, kluchy też. Natomiast na wino z bzem i limonką chętnie bym się skusiła. W sumie bez bzu też. I limonka też nie jest konieczna :)
A co do fotografii... Ja robię, bo lubię odtwarzać wszystkie smakowitości w domu (z różnym skutkiem), a jak skutek niezły, to dam na bloga. No i niestety! Jestem trochę taką generacją instagramu, choć nie uważam, że posiłek bez zdjęcia się nie liczy. Ale miło sobie powspominać, kiedy pod koniec miesiąca wcina się... cóż, co się da ;)

uracz mnie hugo, a przemilczę kwestię rysunków ;p
świat kulinarno-celebrycki wymieszał się z dniem powszednim, dzięki dostępowi do internetu /blogi, instagram/ każdy czuje się na siłach, aby być jamie oliverem. trochę to żałosne, bo co innego fotografia kulinarna, a co innego fotografowanie żarcia w knajpie - pół biedy telefonem, bo to można zrobić dyskretnie, ale wyciąganie lustrzanki to totalne żenła. pamiętasz, jak kilka lat temu zalewały polskę wycieczki japońskich turystów, którzy zamawiali tony żarcia, żeby mieć czym się pochwalić po powrocie? wówczas mieliśmy ich za kretynów, teraz sami nimi jesteśmy (generalizując). szybko zapomniał wół, jak cielęciem był

Już wiem, że w weekend będzie Hugo :) syrop z czarnego bzu to nie problem, gorzej z winem musującym. Czy Prosecco to wino musujące?
Produkty mączne, mięsiwo i zero warzyw - to mój raj :p ale kminek i anyż mogliby sobie podarować. Chleb litewski z kminkiem czasem bywa dobry, ale to tak raz na rok kromeczkę :)
Ja tam teraz wstydzę się fotografować w miejscach publicznych jedzonko, bo za duży aparat mam :p i zasiadam głodna do stołu, a wtedy poza szamaniem nic więcej się nie liczy.
Twoja pizza wygląda wyśmienicie :) goloneczka też całkiem, całkiem, no a Hugo wymalowałaś idealnie :p

Hahaha jakie małe dzieła sztuki! :) Nie ma się do czego zmuszać, ja też robię zdjęcia jedzenie tylko, gdy nikt nie widzi ;) Pulpeta bym zjadła!

Jak będziesz chciała mieć jakieś rysunki w artykule, to mogę Ci pomóc :DD

Hahaha! Dobra ta Twoja radosna twórczość! Ja sie nie przejmuje. Z natury robię zdjęcia wszystkiemu ;-)

Anyż, a idź mi Pan z tym! Kminek mogę tonami ale anyżu nie ruszę. Wszystkie te kluchy jadłabym, golonki raczej nie, chociaż jak oni to spłukują potem hektolitrami piwska to pewnie się da strawić. Gulasz! Gulasz z pampuchami! To jest dobre żarło. I tego Hugo bym też piła. W sumie to nawet sobie zapodam (nie teraz oczywiście bo zaraz idę spać) bo sok w czarnego bzu mam, pozostałe składniki też, a smakowo czuję że mi podejdzie. I to wcale nie do gardła ale do smaku!

A rysunki genialne, marnujesz talent kobieto! :D

ja tam robie fotki jedzenia- ale najczesciej telefonem
wole to niz wyjmowanie wielkiej lustrzanki i robienie z siebie posmiewiska
a tak to szybko pstrykne fotke telefonem i go schowam ;)
- powod tez jest taki, ze moja mama uwielbia ogladac fotki jedzenia i nie wystarcza opowiesci- ona chce fotke !!! ;)
jak mus to mus :P
a twoja radosna tworczosc swietna :P

golonka - moja ulubienica :D

No Kochana, nie dziwię się znawcom sztuki, że walą do Ciebie drzwiami i oknami. Jesteś mistrzem w tej dziedzinie. Mam nadzieję, że kiedyś i u mnie zawiśnie na godnym miejscu Twoje arcydzieło. Szacunek, piękne:)

Bardzo fajny post! Ilustracje cudowne- wspaniale oddają intencje autorki, a chyba o to chodzi? :) Twoją fobię całkowicie rozumiem- jedyne zdjęcia, jakie zdarza mi się robić jedzeniu, to te "domowe". A poza tym najczęściej jak jestem w restauracji i dostanę już zamówioną potrawę, to jestem tak podekscytowana, że od razu zabieram się do jedzenia, a o ewentualnej możliwości zrobienia zdjęcia przypominam sobie w najlepszym wypadku w połowie konsumpcji :D

Hehe, ale fajne focie żarełku cyknęłaś na przekór fobii :P

A tak na marginesie: NIENAWIDZĘ krupniku!!!!!!!!!!!!!!!! :)

Hahahaha świetna jedzeniowa relacja! Ja wybieram Hugo!!! I to nie raz! haha pozdrowienia zostawiam :)

Wymiotłaś! Tekst masz tak dobry, że zamiast robić zdjęcia możesz rysować. Nawet do postów nie-jedzeniowych. :) Z fotografowaniem jedzenie mam tak, że łatwiej to mi robić za granicą, bo pewnie nigdy nie wróce do tego samego miejsca drugi raz. A jak wróce, to na pewno nie szybko. Za to w Polsce często jest mi głupio wyskoczyć z lustrzaną. A jak już z nią wyskoczę, to oczywiście staram się jak najszybciej załatwić sprawę i zdjęcie jest do d... Od 2 lat planuję posty o fajnych miejscach z jedzeniem w Poznaniu i w Grudziądzu, ale biorąc pod uwagę jak mi idzie kompletowanie zdjęć, to nie wiem czy kiedykolwiek do tego dojdzie :D

Kasiu, też bardzo rzadko fotografuję jedzenie. W restauracji to trochę obciach, a w domu lubię zjeść ciepłe :)))))

Świetny wpis - postaram się zapamiętać, a rysunki sobie wydrukuje:) A dziś na obiad moje ulubione Käseknödel