troche wiem o czym piszesz, mieszkalam kilka lat w Niemczech, teraz od osmiu lat w Polsce, moja corke urodzilam w Niemczech, potem wrocilysmy do Polski, wyszlam za maz za Niemca(zero polskiego) i mieszkamy w PL :-)) w domu mowimy po Niemiecku, tv tez tylko po niemiecku, snie generalnie tez po niemiecku :-)))
pozdrawiam!

Kasia wiem jak to jest... U mnie to już jest kocioł na maksa. Wczoraj pisalam takie jedno pismo w jezyku polskim, wiekoszosc zdan ukladalam w glowie po angielsku i pozniej tlumaczac na polski przelewalam je do worda. Problem zaczynal sie wtedy, kiedy nie byłam w stanie znalesc polskich odpowiednikow {czyt. najprosciej je zapomnialam} i zonk. Kombinowanie po dunsku plus pomoc w jezyku litewskim od chlopa. I udalo sie - pismo skonczone, z pomoca anielsko-polsko-dunsko-litewska. Ufff, i tak u mnie jest caly czas. Najgorsze sa rozmowy, jak mi sie te wszystkie 4 jezyki zaczynaja mieszac... Jazda bez trzymanki. Przez nauke jezyka dunskiego zapomnial mi sie angielski, na szczescie, motywacja jest i ucze sie sama w domu - przypominam. Jak to wyjdzie w praniu zobaczmy ;) Pozdrawiam =)

Mam podobnie. Mój szwedzki nadal nie jest na jakimś super wysokim poziomie ale zauważyłam że w momentach wzmożonego zakuwania słówek (szwedzkich) angielski padł mi zupełnie. Do tego stopnia że było mi po prostu wstyd... Teraz jest już dużo lepiej ale nie wróciłam niestety (jeszcze!) do dawnej formy.
A mieszanie języków to codzienność. Szczególnie jak intensywnie dyskutuję z dziećmi:))

Ja niestety nie mam zdolności językowych, a to problem kiedy chce się znać wszystkie możliwe języki. Kiedy uczyłam się niemieckiego to niestety mój organizm bronił się całym sobą, aż mi się mięśnie spinały, byle tylko nie mówić. No i nie mówię, choć bardzo bym teraz chciała, jednak na pewno nie jest to mój język, w którym komfortowo się czuję i który intuicyjnie wyczuwam. Jedyny język, w jakim mogę porozmawiać tak na prawdę to rosyjski, chociaż i tak już wiele nie pamiętam, jednak dla Polaka jest on najbardziej naturalny. Kiedy uczyłam się czeskiego po rosyjskim to nie wiedziałam kiedy mówię po czesku, a kiedy po rosyjsku, więc siłą rzeczy nie udało mi się opanować. Teraz sama wdrażam się w angielski. Rozumieć to jeszcze, ale mój wieczny polski akcent sprawia, że mam blokadę przed mówieniem, jak diabli, bo żyję w przekonaniu, że wszyscy mówią perfekt. Tłuk ze mnie językowy, ale grunt to się nie poddawać. Za to bardzo polubiłam grecki i szybko przyswajałam, więc może do niego wrócę. Biorąc pod uwagę , jaki tam kryzys to może nikt by nie zwrócił uwagę na moją wymowę ;)

To ja chyba jestem jakaś inna, albo nie mieszkam wystarczająco długo w Holandii :D Na codzień posługuję się wszystkimi trzema językami (pol, hol, ang) i nie zauważyłam, żeby którykolwiek w wyraźny sposób ucierpiał. Polski mam do pisania bloga/czytania i plotkowania z polskimi koleżankami, angielski z niektórymi znajomymi i Mausem (choć tu mieszamy en i nl), a dla reszty świata holenderski :D Chociaż muszę przyznać, że czasem zastępuję słowa ich odpowiednikami w innym języku (głownie, jeśli są krótsze i łatwiejsze do wymówienia :D), jak na przykład piwnica i strych :D

Kasiu, pojadę Ci trochę na ambicję ;) Od ponad 24 lat mieszkam w Berlinie, ale problemów z r nie mam :) Byłam szczeniarą jak zamieszkałam w D i szlag mnie trafiał, kiedy przystojne chłopaki pierwsze pytali o mój cudzoziemski akcent. Więc go wypleniłam. Wiem, że w międzyczasie nie muszę się tłumaczyć skad pochodzę, bo już nie słychać, że "nie stąd". To mój mały sukces.

ALE chłopa szukałam Polaka, bo sobie jakoś nie mogłam wyobrazić żyć z Niepolakiem ;) Na szczęscie mi się udało i znalazłam jednego takiego 16 lat temu...acha, a dziecko opieprz też zgarnia tylko po polsku. Uważam, żeby nie wtrącać niemieckich słówek do polskiego, a sprawą honoru jest, że moje dziecko mówi płynnie w obu językach. Choć czym Młoda starsza, tym bardziej trzeba polski pielęgnować.
Poza tym stwierdzam, że dzięki pisaniu bloga, mój polski trochę się odświeżył i nabrał szlifu, co mnie bardzo cieszy.
Uff, ale się rozpisałam! Ale to bardzo ciekawy temat, fanie poczytać o doświadczeniach innych.
Uściski!

Moje zdolności językowe również są marne :p Po tym jak "wkroczyła" demokracja do Polski oprócz rosyjskiego w szkole zaczęłam prywatnie nauki języka niemieckiego, ale kiepsko mi szło. Byłam wówczas pod wielkim wpływem amerykańskiego MTV i na lekcjach niemieckiego mówiłam po angielsku. Wyjątkowo topornie niemiecki wchodził mi do głowy. Dziś gdy mam w stopniu dobrym opanowany język angielski i holenderski w stopniu "mogłoby być lepiej" to zauważyłam, że dużo więcej rozumiem z niemieckiego, co mnie bardzo cieszy. Przyznam się też, że mój polski z dnia na dzień jest coraz uboższy :( i też mam problem z odnalezieniem polskich słów.
Uwielbiam za to moje polsko-angielskie rozmowy z niemieckimi przekleństwami z kuzynką, jest bardzo zabawnie. Z koleżanką z Estonii za to rozmowy przebiegają w mieszance polsko-angielsko-rosyjskiej :) A z szefem zawsze mam mix angielsko-holenderski :D I jak tu się nauczyć tego obcego języka perfekcyjnie? Tak bardzo chciałabym wymiatać we wszystkich wyżej wspomnianych językach, a po rosyjsku najbardziej :)
Twój polski brzmi bardzo delikatnie, jest uspokajający, ale słychać że więcej mówisz po niemiecku :)
Czekam na następny post o nauce języków. Gdzieś wyczytałam, że masz w planach :D Ostatnio szukam natchnienia na naukę ;)

To jedno się Słowackiemu udało, reszta tylko dla koneserów ;)
Ja jestem abnegatką, jeśli chodzi o język niemiecki, po angielsku mogę oglądać filmy, hiszpańskiego i włoskiego słuchać na żywca, a hip hop rajcuje mnie po francusku. Szkoda tylko, że z tego wszystkiego najlepiej wychodzi mi polski

O ja jezykach to bym mogla dlugo. Najpierw naiwnie myslalm ze z wlochami dogadam sie po angielsku, po 2 miesiacach zaczelam sie uczyc wloskiego, bo ten ich angielski to szkoda gadac. Jak juz sie tego wloskiego nauczylam to angielski mi sie wylaczyl szczegolnie w mowie, bo czytam i ogladam filmy po angielsku bez problemu. Najgorzej jest jak jestem w mieszanym towarzystwie i musze tlumaczyc np. to co powiedziala moja mama i odwrotnie. Mieszam wtedy jak malo kto. Po 13 latach, mysle, snie i gadam do psa po wlosku. Polskiego nie kuma. Najbardziej lubie sytuacje kiedy spotykam polakow, ktorzy sie nie spodziewaja, ze ktos rozumie po polsku. Czasami jest wesolo :)

Doskonale Cię rozumiem. Najgorsze jest to, ze czasem zapominam polskich słówek. U mnie to totalna mieszanka, bo w prawdzie mieszkam w Austrii, ale j. niemieckim w zasadzie się nie posługuję. W domu i z ze znajomymi rozmawiamy po angielsku i grecku, czasem po niemiecku. Ja pracuję z dziećmi po grecku, a z j. polskim mam kontakt głównie dzięki blogowaniu. Często jak jadę do Polski to potrzebuję trochę czasu żeby się przestawić i nie mieszac wszystkich języków

Jak widać wszyscy mamy podobne problemy, chociaż nie każdy wszystkie. Ja używam na co dzień aż 4 języków i generalnie ich nie mieszam. Ale są tematy, które umiem poruszać tylko w jednym albo dwóch. Co do akcentu i wymowy poszczególnych głosek, to już najczęściej sprawa odpowiedniego ich słyszenia. Są tacy, którzy po prostu nie słyszą pewnych niuansów i wtedy nie mogą ich też naśladować. Inni nie mają tego problemu - słyszałam teorię, że ma to spory związek ze słuchem muzycznym. I chyba rzeczywiście coś jest na rzeczy. Dotyczy to też akcentu. Niekiedy trudno sobie właściwy wyrobić albo stracić. Ja na przykład mówią po niemiecku właściwie bez wschodnioeuropejskiego akcentu - bardzo wiele osób w Niemczech nie mogło uwierzyć, że się tam nie urodziłam. Ale za to tego niemieckiego akcentu pozbyć mi się trudno. Od Niemców przejęłam niemiecki w języku angielskim (okropny!) o dopiero teraz, po 2 latach, powoli się go pozbywam. Ale mówiąc po holendersku mam tak silny akcent, że wszyscy "bezbłędnie" identyfikują mnie jako Niemkę. I nie wiem, czy kiedykolwiek uda mi się tego pozbyć.

Po niemiecku nie mówię. Ale sporo rozumiem. Mam jakiś uraz czy co? Angielski znam średnio - nie mam kłopotów i oporów. Rosyjski (noo) znam dobrze. Trochę uczyłam się włoskiego, ale miałam ogromny kłopot, bo w szkole uczyłam się łaciny. Teraz mam ochotę pouczyć się któregoś języka Skandynawii. Uf:)
pozdrawiam Kasiu
ps też mogę CI ogórasów kiszonych nawieść :)))))))) !!!!

Na poczatku z mezem porozumiewalam sie po angielsku, potem nauczylam sie rumunskiego i gdy zaczelam swietnie operowac tym jezykiem zauwazylam ze angielskie slowka z dnia na dzien uciekaja z glowy jak szalone. Gdy rozmawiam po angielsku, ciagle w zdania wplatuja mi sie rumunskie slowka. Bede musiala popracowac troszke nad tym angielskim, bo wkurza mnie to okropnie, jak podczas telefonicznej rozmawy ze znajomymi motam i gubie sie nieziemsko. Tak to jest jak sie nie uzywamy jezyka, to z czasem sie go zapomina.

Hihi, no tak to już z językami bywa. Mi czasem brakuje słów po angielsku i po polsku. :D Żeby polski mieć poprawny to czytam dużo i na skypie z przyjaciółką polonistką mam długie posiedzenia. :D Irytuje mnie tylko jak Polacy dodają polskie koncówki do angielskich słow, np rencik it. Czasami nie rozumiem co do mnie mówią. :x Mi też niestety się to zdarza, ale staram się, staram pilnować.

Kasiu...jak to jest z tymi językami...no tak jak widać, jak ludzie piszą! Tyle różnych uczuć i emocji i wrażeń i doświadczeń! Fajnie, ze ten temat poruszyłaś! A, ze o tym czytać lubię to wiesz:-)
Moje doświadczenia z jezykami cięzkie są a to jest dodatkowym obciążeniem, gdyż zawodowo potrzebuję wiele i wiedzieć i doświadczać w jezyku właśnie...

Kasiek kochany! A ja juz myslalam, ze jestem jedyna na calym swiecie, ktorej sie miesza i zapomina! Moglabym sie pod tym wpisem podpisac bez mrugniecia okiem! Tylko jezyk niemiecki zamienilabym na slowenski i juz!
Pozdrawiam!

Elbląg czyli Elbing :F

Wyrwana do odpowiedzi :D rzeknę tak: u mnie też jest to dość mocno pokomplikowane.
Raz, że przyszło mi się zmierzyć z językiem z innej planety tj. arabskim i owszem dogaduję się, powiem co chcę powiedzieć, okażę odpowiednim słownictwem złość i radość, ale cały czas mówię na poziomie wieśniaczki - to pewne :D. Dlaczego? Bo zawodowo nie posługuję się tym językiem, nauczyłam się go od babek z rodziny (z prowincji) i trochę podsłuchując męża i synka - nie są to zwykle rozmowy na jakimś głębokim egzystencjalnym poziomie, to i słownik niezbyt szeroki/wysoki. Mówić bez akcentu nie uda mi się na pewno, bo choć wiele liter udaje mi się wymówić bez pudła (mam podobno słuch językowy hmmm), to kilku nie wymówię i żaden słuch językowy mi tu nie pomoże ;-). Poza tym znam język arabski mówiony, ale literackiego prawie ni w ząb - a tu funkcjonują dwa - ten drugi w TV (nie oglądam), prasie, podręcznikach;
Angielski przez te lata bardzo rozwinęłam na poziomie pisanym, poszerzyłam bardzo słownictwo - no bo w 50% zarabiam tym językiem na życie, natomiast mój akcent dość ładnie podrasowany w Londynie - zszedł na psy. To jest to "coś za coś" - żeby mnie tu ktokolwiek, na czele z mężem, po angielsku rozumiał, musiałam przejść na angielski "płaski", bez akcentu. Poza tym z mężem porozumiewam się tylko nam zrozumiałą mieszanką angielsko-arabską i niektóre słowa arabskie tak mi weszły w angielski, że gdy mówię po angielsku - same się cisną i rzadko, ale czasami się przecisną :D;
Polski mi się nie miesza i nie zapomina, bo 1) konsekwentnie gadam do dziecka wyłącznie po Polsku (i w ogóle nie wyobrażam sobie inaczej :-)), choć mamy dzień "angielski", gdy mówimy po angielsku - ale żadnego mieszania (w przeciwieństwie do rozmów z mężem) :-) - polski, angielski, arabski - rozdzielnie, 2) pracuję dla Polski i mam w tym języku 50% kontaktu w godzinach pracy (i w nadgodzinach ;-)), 3) piszę bloga i czytam po polsku sporo, więc - choć w sumie poza rozmowami z dzieckiem - rzadko mówię po polsku - polski jest u mnie nadal żywy :-), alllle zdarza się, że jeśli jakiegoś słowa użyłam przez 25 lat życia w Polsce 2 razy to go nie pamiętam (tak np. było z okapem - tym nad piec :D) - rzadko, ale mam takie zagwozdki i dlatego rozumiem, że, gdy ktoś nie używa polskiego na co dzień, może mu się to przytrafiać znacznie częściej;
Kiedyś nieźle sobie już poczynałam w greckim, ale gdy pewnego dnia, po wielu latach bez kontaktu z tym językiem, chciałam powiedzieć coś do Greka - męża mojej koleżanki, z mojej japy popłynął strumień arabskich słów i za nic, ale to za nic nie mogłam sobie przypomnieć, jak powiedzieć to po grecku, choć czuję, że ten język, przykryty nowym, gdzieś tam się we mnie jeszcze tli, tak jak rosyjski, francuski i łacina. Czasami zastanawiam się ile pamiętałabym z arabskiego, gdybym przez 12 lat go kompletnie nie używała i nie słyszała? Z językiem chyba jednak jak z narządem - nieużywany zanika ;-). Czy oby komentarz nie wyszedł mi dłuższy niż Twój post? :D

Po prawie 7 latach w Sewilli zauważyłam co następuje: 1. Nie umiem już mówić "czystym" hiszpańskim, z ust wychodzi mi tylko dialekt andaluzyjski 2. Na szczęście mój polski nie został zniekształcony, zdarza mi się zrobić jakąś kalkę językową. Bywa, że nie potrafię znaleźć polskiego odpowiednika i zamiast np. "cieszmy się", wypsnie mi się "disfrutujmy" 3. Przez pierwsze miesiące pobytu w Hiszpanii, czułam, że mój polski się pogarsza, ale wszystko wróciło do normy, gdy zaczęłam pisać bloga, kupiłam sobie voucher na tanie rozmowy do Polski i zebrałam na miejscu grupkę Rodaków 4. Acha, od niedawna bywa że robię "orty". Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzało :(

Więcej grzechów nie pamiętam :D

Byl czas, dokladnie 18 lat, kiedy po polsku nie powiedzialam ani jednego slowa, nie przeczytalam i nie napisalam ani jednego slowa. Poslugiwalam sie tylko angielskim i japonskim. Po tak dlugiej przerwie niezmiernie trudno bylo zaczac mowic (i pisac!) na nowo po polsku. Wiec przyznam sie, ze boli mnie to, kiedy czytelnicy mojego bloga obsmarowuja mi tylek za moimi plecami, ze jakoby nie potrafie sklecic jednego poprawnego zdania po polsku i biedny byl redaktor mojej ksiazki. Ze wstyd normalnie, ze uszy puchna kiedy czyta sie moje wypociny.
Po polsku nadal nie mowie, tylko od czasu do czasu na skypie z rodzina. Pisze bloga glownie po to, zeby utrzymac kontakt z jezykiem.
Na co dzien posluguje sie angielskim i japonskim, ale moj japonski tez jest dosc specyficzny, bo nauczylam sie bardzo regionalnego dialektu i mam amerykanski akcent mowiac po japonsku. No coz, i tak bywa. W chwilach stresu przelaczam sie na szwedzki, bo to moj jezyk do wyrazenia frustracji i negatywnych emocji.
:-)

hehe...temat, który nurtuje chyba kazdego na emigracji..;) sama próbowałam to rozpracowac na moim blogu, jak to jest życ na dwa jezyki...na pewno jest wesoło ..;)

To dobrze, że na blogu nie skaczesz "po językach" bo byłby nieźle zakręcony :)

Och, przyszlam tu dzieki dwomkotom! Temat nadzwyczaj mi bliski. Funkcjonujemy rodzinnie w trzech obcych jezykach. Odczuwam wyraznie, ze po dluzszym nieuzywaniu polskiego mam problemy, gdy np. rozmawiam przez telefon z rodzina, ale bardzo, bardzo sie staram nie wyskakiwac z hybrydami typu 'holidej', 'potrawka z czikena' lub 'w tym kulszranku'. Mysle, ze wiele po prostu zalezy od samozaparcia. I ze latwo odroznic, gdy ktos ma autentyczna, chwilowa luke w mozgu od kogos, kto jest jezykowym niechlujem lub lansuje sie wtracajac obce, zdeformowane slowa do rozmowy. Zdaje sie, ze wykonano onegdaj badania, nie pamietam zrodel, z ktorych wynikalo, ze ci z niskim zasobem slownictwa w jezyku rodzimym maja tendencje do zapozyczania i deformowania. Ale to, co jestem gotowa wybaczyc panu Zenkowi, ktory skonczyl zawodowke i wyjechal 'za chlebem', by utrzymac dziesiecioosobowa rodzine pracujac na 'cztery szifty', uwazam za niedopuszczalne u osob, ktore legitymuja sie wyzszym wyksztalceniem. A takie sytuacje spotykalam nader czesto w pracy zawodowej: 'eeee, kaczka, gdzie masz te wajrusy na klinikal trajal'. Nikt mnie nie przekona, ze po roku mieszkania poza ojczyzna z polskojezyczna rodzina, kupowania w polskim sklepie, czytania polskich gazet i montowania na dachach TV Polsat, nie mozna powiedziec: 'kaczko, gdzie odlozylas proby wirusow do testow klinicznych'. I miedzy innymi, by nie zapomniec jezyka, pisze bloga. Pozdrowienia z Wurstenbergii!

Ja też tak miałam, kiedy zaczęłam się uczyć włoskiego kompletnie zapomniałam rosyjski, natomiast w momencie gdy zaczęło mi się śnić po włosku zaczęły się dla mnie poważne kłopoty z polskim. Prawdziwa tragedia była z pisaniem, zdania zbudowane niegramatycznie, mniejszy zasób słów, a do tego potworne trudności w skleceniu z sensem nawet krótkiego tekstu. W momencie kiedy zaczęłam pisać bloga jeden post kosztował mnie nawet trzy dni...Ale się nie poddawałam i pisałam dalej, dziś po trzech latach jest dużo lepiej, chociaż nadal mam problemy ale to raczej z powodu dysleksji, z którą się borykam.

bardzo ciekawie napisałaś Kasiu .. przeczytałem jednym tchem ... mimo dwudziestu kilku lat w Stanach i UK nadal mówię z akcentem .. tu w Stanach to nikomu nie przeszkadza a nawet jest czasem pewnego rodzaju przewagą :^) ... czasem ktoś na południu zapyta się mnie czy może jestem z Nowego Jorku ;^) .. albo z Południowej Afryki może ...

życzę wspaniałego Weihnachtsmarkt i słoneczne pozdrowienia :^)

wreszcie mam czas na przeczytanie twojego posta i napisanie paru slow od siebie :)
a wiec, ja jeszcze nie mam problemu z mowieniem po poslku, przynajmniej mi sie tak wydaje- chociaz pare razy lapie sie na tym, ze czasem zastanawiam sie jak przetlumaczyc jakies slowo na polski z hiszpanskiego
Po polsku rozmawiam, oj rozmawiam najczesciej przez skypa- wiec moge powiedziec, ze nie brakuje mi mojego ojczystego jezyka o co czesto jestem pytana przez starsze pokolenie
nawet kiedy jestem na lotnisku i czesciej slysze polska mowe niz hiszpanska to mam tzw. odrzut
niestety, ale wiekszosc naszych rodakow najczesciej uzywa slow na k...

w jakim jezyku mysle?
niestety coraz czesciej zdarza mi sie po hiszpansku, zdarza mi sie tez mowic do siebie w tym jezyku- ale czasem kiedy jestem zmeczona zdarza mi sie tez odpowiadac dmoim hiszpanskim wspoltowarzyszym po polsku- wiec chyba nie ma na to reguly:)