Genua z moich snów

poniedziałek, grudnia 08, 2014 Kasia na Rozdrożach 19 Comments

Genua to miasto, które przez większość z nas kojarzone jest z Krzysztofem Kolumbem. Ten dalekomorski port nie był jednak miejscem, z którego wyżej wspomniany wyruszył w swoją wielką wyprawę (było to Palos de la Frontera w andaluzyjskiej prowincji Huelva, niedaleko portugalskiej granicy). Genua to miejsce, w którym (najprawdopodobniej, bo istnieje mnóstwo teorii) Kolumb przyszedł na świat i wychował się. 

Mimo tego, to nie Palos de la Frontera, a właśnie Genua przychodzi mi na myśl, gdy myślę o dalekich, niebezpiecznych wyprawach. O odkrywaniu nowych światów, zdobywaniu nowych obszarów wpływów. O walkach z piratami i nieobliczalną naturą.

Już w czasach starożytnych Genua była jednym z ważnych punktów przeładunkowych, również dzisiaj należy do najaktywniejszych portów Europy, a do jej brzegów codziennie przybijają wielkie frachtowce i jeszcze większe wycieczkowce.

Genuę odwiedziliśmy podczas spontanicznej sierpniowej wyprawy do Ligurii. Nasza grupka miała liczyć 4 osoby, w ostateczności pojechaliśmy dwoma samochodami w siódemkę (z południa Szwajcarii, nie z Polski ;)). Mieliśmy 4 dni, łącznie z dojazdem, szukaniem miejsca, w którym się zatrzymamy, poszukiwaniem campingu, rozkładaniem namiotów, drogą powrotną itd., itp. Ja miałam oprócz tego wielki plan. Mediolan, Cinque Terre, Genua. Zwiedzić, zejść w tą i wewtą, poznać od podszewki. Do tego kąpać się ile wlezie w morzu, objadać włoskimi specjałami i czytać. I gadać. I bawić się całe noce. Czy Wy też uważacie, że jestem szalona?

Na szczęście ekipie udało się wybić mi z głowy Mediolan (odbiłam sobie w listopadzie!) i zamiast pchać się do nieznanego miasta, próbować szukać parkingu i zwiedzać na wariata, pojechaliśmy prosto do Ligurii i udaliśmy się na poszukiwanie campingu. Nie było tak łatwo, jak mogłoby się wydawać, ale tą opowieść już pewnie znacie! Bez sensu więc, żebym opowiadała wszystko od początku, ale musicie wiedzieć: w pierwszy wieczór przesadziliśmy z radosnym pluskaniem i nocnym balowaniem na plaży, co większość z nas przepłaciła przeziębieniem. Mimo tego udało mi się wyciągnąć sporą część grupy do Cinque Terre. Wróciliśmy zmęczeni i jeszcze bardziej chorzy.  Ale było warto!
W sobotę wyglądaliśmy już jak zgraja zombie, jednak ja bez wytchnienia urabiałam grupę na wyjazd do Genui. W końcu wyruszyliśmy. 2 najbardziej chore osoby zostały na kampingu, a dla nas rozpoczęła się komedia pomyłek. Walka ze strajkującą nawigacją, kilkukilometrowy spacer pod mostem, na który wysłał nas przyjazny taksówkarz zakończony murem i zamknięta na cztery spusty bramą. Powrót do punktu wyjścia i kluczenie w poszukiwaniu centrum. Rozczarowanie ofertą kulinarną po kolejnych poszukiwaniach, tym razem czegoś jadalnego. I rozczarowanie, że do domu Kolumba nawet nie dotarłam. I ból nóg po tylu niepotrzebnych kilometrach. I zazdrość, że pozostawieni na kampingu spędzili wspaniałe, odpreżające popołudnie.
Ale mimo wszystko, zostały zdjęcia, które z chęcia co rusz przeglądamy. I radość, że jednak tą wyśnioną Genuę udało się odwiedzić. I wspomnienia z wielokilometrowego marszu. I żarty z Agaty, która za wszelką cenę chciała zmusić Łukasza do posypania pizzy parmezanem. I ten wieczór, który spędziliśmy już wszyscy razem w kampingowej restauracji z zimnym piwem i przepyszną włoską kuchnią.
Rany, to był wyjazd! I chociaż nie dowiecie się z tego wpisu, co, gdzie i jak w Genui, macie szansę przejść się po tym mieście naszymi drogami i zobaczyć ten kawałeczek, który dane było nam zobaczyć. Enjoy!

Drogi Czytelniku, zanim pobiegniesz dalej, pozostaw po sobie komentarz. Pozwól nam porozmawiać, inaczej ten wpis zostanie zwykłym monologiem. A mi zależy na Twojej opinii!